Ode aan de merel

Soms valt het leven even tegen en voel ik me somber. We maken ons vaak veel zorgen over van alles. En dan hoor je hem; de merel. Het mannetje doet gewoon wat hij het beste kan; zingen. Hij probeert het nog mooier dan de andere mannetjes in de buurt.

Van kinds af ken ik de merel, zittend op de top van de school bij mijn opa. Zingend over het dorp en de tuin waarin ik werkte en plukte.

Mijn vader vertelde me lang geleden dat in zijn jeugd de merel nog een schuwe bosvogel was. Hij heeft zijn weg gevonden naar de stad. Ook met schade, zoals jongen die roepend op de grond om eten ten prooi vallen aan de katten. Maar het is een volhouder, ze leggen gewoon een tweede ei.

Hij is niet alleen inspirerend voor ons mensen. In de Bloemenbuurt zit dagelijks een halsbandparkiet die een boomtop opzoekt en merels nadoet en beantwoord. Hij moet nog oefenen op de zuiverheid van zijn zang, maar de loopjes zijn herkenbaar.

En nu woon ik weer naast een school waar hij me regelmatig toezingt. Dat geeft me dan echt weer even een beter gevoel.

Ik dank hem voor zijn motiverende zang.

Het zingende mannetje